Droga Stanisławskiego na północnej ścianie Wysokiej to piękna alpejska tura w jednym z najdzikszych zakątków Tatr. Podejście jest długie ale jeśli panują na niej dobre warunki lodowe, to wspinaczka w pełni rekompensuje jego trudy. W przypadku gdy lodu nie ma lub jest go mało, drogę lepiej sobie darować ponieważ biegnie przez kruche płytowe progi z wymagającą asekuracją.

1. Trudności:

WI3,  M5+, R

2. Potrzebny sprzęt:

zestaw standardowy, kilka śrub lodowych, 1-2 igły do traw, cienkie haki, cam #4

3. Podejście:

Czas podejścia:  4-5 h

Z Łysej Polany podchodzimy niebieskim szlakiem przez Dolinę Białej Wody aż na Tabor na Polanie pod Wysoką (1.5 – 2h). Z taboru idziemy ścieżką przechodząca przez mostek na druga stronę potoku i dalej do góry zakosami aż na próg Doliny Ciężkiej. Mijamy Ciężki Staw idąc jego lewym brzegiem i pokonujemy kolejny próg doliny w jego prawej części. Następnie idziemy taflą Zmarzłego Stawu, omijamy wyspę na jego końcu i pniemy się pod ścianę niekończącym się polem śnieżnym. Droga staruje w linii spadku z przełączki między wierzchołkami Wysokiej, wyraźnym żlebem przecinającym środek ściany.

Pod ścianę można się również dostać podchodząc czerwonym szlakiem przez Dolinę Mięguszowiecką na przełęcz Waga, skąd jednym zjazdem i eksponowanym polem śnieżnym dostaniemy się na górne piętro Doliny Ciężkiej.

4.  Opis:

Czas: 5h

Starujemy wprost do góry szerokim na 4 metry żlebem przez jego pierwszy stromy próg po kilku metrach przechodząc na jego lewy skraj gdzie lekko się kładzie. Następnie idziemy prosto do góry szerokim korytem aż do sporych rozmiarów kotła  śnieżnego. Kotłem podchodzimy pod kolejny próg w zwężeniu żlebu. Próg pokonujemy od prawej strony trawersując pod przewieszonymi kruchymi skałami w lewo, a następnie idziemy do góry kolejnym szerokim korytem. W końcowej części koryto zwęża się w lodowy kuluar kończący się w ogromnym, trójkątnym polu śnieżnym w środku ściany. Skrajem pola śnieżnego zakładając asekurację na skałach po prawej stronie podchodzimy do góry gdzie pole się zwęża i można bezpiecznie przejść na jego lewą stronę. Nad lewym skrajem pola śnieżnego widać trawiasty połogi teren ograniczony z prawej strony skałami. Terenem tym popod skałami idziemy do góry i lekko w lewo aż do wyraźnego zwężenia w którym widać dwie depresje. Prawą depresją (M5+) wspinamy się kilkanaście metrów do góry (po drodze stara taśma, hak) gdzie depresje schodzą się w małym kociołku śnieżnym. Dalej wylodzonym kominkiem dochodzimy do kolejnego, większego kotła śnieżnego zamkniętego od góry połogą płytą z szeroką rysą w jego prawej części. Następnie wspinamy się około 4 metry rysą (przydatny cam #4) do miejsca gdzie nakrywa ją mała przewieszka skąd trawersujemy lekko w lewo i do góry gdzie skała jest mniej stroma (M5+, R). Następnie idziemy do góry z powrotem do prawej części progu gdzie w płytkim zacięciu znajdziemy kilka miejsc do założenia asekuracji i nową, stałą V-kę. Po kilku metrach próg kończy się w połogim żlebie. Stąd mamy jeszcze około 70 metrów na wierzchołek, najpierw prosto do góry żlebem a potem w prawo po połogich skałach.

 5. Zejście:

Ze szczytu Wysokiej schodzimy najpierw na przełączkę pomiędzy wierzchołkami, a następnie centralnym żlebem do doliny Złomisk i dalej do schroniska przy Popradzkim Stawie.

6. Schemat / Topo